تــه گــودال تــمــام بــدنـش مــی ســوزد          خـواهری دید عـقـیـق یـمـنـش می سوزد

نیـزه ها زیر حـرارت همگی ذوب شدند          بی سبب نیست جـراحات تنش می سوزد

کربلا ملک خودش بود، غریبی این جاست          چه غریبانه کسی در وطـنـش می سوزد

بی هـوا نیـزه ای آمد، همه مبهـوت شدند          بعـد آن نـیـزه گـمـانـم دهـنـش می سوزد

ماجـرای تـه گـودال مرا خـواهـد کُـشت          دل من بـیـشـتـر از لب زدنش می سوزد

گـیـرم اصلاً کـفـنـی بـر تن او پـوشیـدید          قطعاً از داغی صحـرا کـفـنش می سوزد

عصر شد، کرب و بلا مثل مدینه شده بود          بانـویی گوشه ای از پیـرهـنش می سوزد

پشت در یـا تـه گـودال چه فـرقی دارد؟          هر کسی ذوب علی گشت (من)ش می سوزد